Zo hoor je het eens van een ander: “Llibre Vermell de Montserrat door Psallentes en Zefiro Torna is een feest, muzikaal en spiritueel. Hoor de veertiende-eeuwse pelgrims en monniken zingen en dansen en, door hun religie geïnspireerd, het leven uitbundig vieren. Kan dat dan? Luister maar.”

Recensie op ReportersOnline, door iemand (C. Cornell Evers) die de context kent en goed geluisterd heeft. Als dát het geval is, dan zou je zelfs een negatief oordeel aanvaarden. Maar dat laatste is in dit geval niet nodig:

“De uitvoering van de liederen door Psallentes en Zefiro Torna is ontdaan van alle overbodige tierelantijnen en wordt uitgevoerd door musici die elke gekunsteldheid in muziek vreemd is. Zo ontbreken bijvoorbeeld de bonkende trommelslagen waarmee andere uitvoerenden, zoals het Duitse Ensemble Sarband, een brug willen slaan naar meer eigentijdse volksmuziek. Psallentes en Zefiro Torna bewandelen een andere weg. De instrumentale begeleiding is minder dominant aanwezig, maar daardoor kunnen de musici zich juist onderscheiden door het raffinement in hun spel en is er meer ruimte voor nuance. Voorbeelden zijn het prachtig theatrale Imperayritz de la ciutat joyosa (Keizerin van de vrolijke stad) en het verrukkelijk percussieve Ad mortem festinamus (Wij omarmen de dood).”

Lees het volledige artikel hier — je kan er trouwens de journalist in kwestie belonen, zelfs met Dogecoin!